Véxoos dende a fiestra. Confundiríaos con xente normal, ahí, tranquilos, se non fose polo regueiro de sangue que mancha os seus corpos e baixa pola cuneta; se non fose polo veciño do quinto, o da pistola, que está comendo unha teta da súa muller coma se fose o bocadillo da merenda.
Fai uns minutos deume a impresión de que o panadeiro estaba a contar un chiste mentres collían á rapaza da froitería, todos volveron eses ollos cara él e botaron á vez unha risada que me deixou sen alento, arrepiada. O panadeiro, que antonte non falaba nin para preguntarche canto pan querías.
E xa pasou dia e medio. E isto é de tolos.
- Puta, sácame daquí ou dígolle ós demais onde estás agochada. Sácame esta merda que me puxeches enriba! Cando saia daquí vas servirme de traxe!
Xa espertou de novo. Pero é que non hai maneira de rematar con ela. E xa empeza a feder. Pero non parece que esté morta, e mateina coma vinte veces. Corteille a cabeza tres, mais segue no seu sitio. Estou farta de observala e non sei como ocorre. De repente é coma si nunca lle fixese dano, pero está chea de sangue, coma os de fóra. E cheira moito, fede que non se para.
-Reláxate un pouco Felisa ou mátote outra vez se non calas. Xa estou cansa... contigo alo menos teño con quen falar. Éche unha mágoa que remataramos así miña amiga.
-Amiga! A quen lle dis ti amiga, raposa! Falsa! Si fosemos amigas non andarías a foderme todo o tempo! Mira onde me metiches!
-Eu non quixen ferirte, non me deches outra!
-Acaso quixen eu facerte mal, fulana, zorra!
-Lisi...
Morte vinteun. Esta vez coma a primeira, coa tixola das filloas. Con tanto movemento brusco, xa saira de debaixo da neveira. Da case mais medo a cantidade de trastos que ten enriba ca pobre Felisa posuída. A miña amiga mais vella morta por min 21 veces. Lisi, que che fixeron...
Case o peor de todo é estar aquí sen poder facer nada por min mesma, nen fuxir, nen quedar. A única información exterior que recibo dende que comezou todo é a través da fiestra.
Sei que hoxe vanme vir buscar. Creo neles. Teñen que vir ou non tería mais alternativa que renderme. Non soportaría outra noite mais ás escuras. Os berros, choros, as ameazas de Lisi, o medo nesta densa escuridade. A noite pasada non quero lembrala en moito tempo...
Non me queda nada por coller. Levo as latas, unha botella de auga, o saco de durmir, e as galletas. A radio vella pequena, a navalla... Penso que non esquezo nada.
Non sei como a cidade se transformou nisto. Cando anunciaron o das manchas solares a xente asustouse. Non lle dera importancia. Serán uns días sin poder usar o móvil, o portátil, e o microondas. Voltar á época da miña bisavoa. Ata o vía divertido, un pouco os 'realitys' da televisión fóra da pantalla. Tiña a sensación de que se ían xuntar para sobrepasar a crise entre todos. Falábase de formar asociacións, apoiar os máis desfavorecidos; todas esas boas palabras tiveron que ir parar a algures. Pero a onde? Aquí so veñen os do camión da basura co soplete para queimar a un par deles, e escapar a fume de carozo. E incrible o rápido que pasou todo.
Merda, víronme. Non pode ser, estou sentenciada. Xa empezan a berrar de novo, desa forma tan arrepiante. Non o soporto. Agora eu son a súa presa, que podo facer... A porta do edificio ten que resistir unha hora polo menos. Teño que pensar nalgo...non os podo deixar entrar, hei de resistir. Teño que resistir un día mais.
-Ó final non fixo falla que te traizoara, sempre fuches unha parva do carallo! Xa deron contigo, vai rezando os padrenuestros si é que te lembras deles! Van facer de tí o que desexaches sempre, porca!
-Cálate xa! Alo menos eu podo fuxir daquí morrendo, e non vou a vivir apestando coma tí! Tesme farta coa túa merda de tódolos días! Que si non teño sorte en nada, que si non me fai caso, portáse mal comigo, non lle gusto, marxinanme... Xa apestabas dende antes de que te matara!
-...
-Perdoa.
-E tí sempre fuches unha puta.
-O que ti digas... Tes fame? Queres comer a algún dos teus novos amigos coma querías facer comigo? Perdoaríache unhas cantas mortes.
-Quero que desaparezas dunha puta vez! Non te aturo! Odio escoitar a túa respiración, a tua voz, o teu sangue decorrer ata os teus pes e voltar a subir ó corazón. Morre!
-Para xa Felisa. Vou ter que matarte outra vez. Xa o sabes.
-Non sei nada! Xa están máis preto, están a chegar, teilos xa na gorxa...
Deron golpes na porta! Mais os berridos ainda veñen de fóra. A porta da rúa aínda resiste, escoito como baten forte nela. Non me atrevo a ver que ocorre. Teño medo.
-Alicia, filliña, acúdeme.
Parece a voz de Isolina, a vella repelente do primeiro. Pasa algo raro, de súpeto os salvaxes xa non berran, faise un silencio xélido.
-Abre a porta a unha pobre vella, mala pécora.
-Xa vou señora, agarde un segundiño.
Vou ver que pasa fóra. Pobre Isolina, non sei como pudo manterse viva ata agora. Igual me serve de axuda.
-Non me fagas iso, Alicia, non o fagas, arrepentiraste...
-Felisa, non che estou a facer nada...
É outro camión da basura o que os fixo calar e alonxou da porta.
Que perda de tempo, pobre xentiña...
Hai algo de fume... Non se distingue ben que ocorre...
Non, esta tanda non é un da basusa, é un camión coma de levar gando... Sae alguén fora e non vexo ben... Son eles!
Son eles, están vivos. Teño que baixar xa, ahí están a correr perigo e a porta está pechada, non poden subir.
Abro a fiestra e bérrolles con todas sa miñas forzas.
-Estou aquí na casa! Agardade por min! Vou intentar baixar!
-Alicia! Tes tres minutos, corre!
Vou!
-Non me deixes aquí debaixo soa. Non podo sair! Alicia!
Collo as chaves, abro a porta do piso. Alguén baixa polas escaleiras moi rápido. Asústome moito, non sei quen é, e berra o meu nome moi alto. A vella está a bater na porta do 4ºB, vira a cara, pídeme axuda... Baixo correndo as escaleiras, non a podo levar.
-Alicia agarda por min, vou con vos! Non me deixedes aquí so! Vamos avoa! Amárrese a min que a levo!
É Fernando, a súa voz, antes dun berrido estremecedor. Cáeme sangue enriba da man dereita, ergo a vista... Non pode ser, non pode ser, agora non podo chorar!
Dou aberto a porta da entrada e venme unha fumareda espesa non vexo nada, atúrdome, maréome. Alguén me colle da man, non teño forzas para resistir, pégase moito a min.
-Non respires, aguanta, non digas palabra e sígueme, non corras, non me soltes.
Eres tí, sabía que viriades, esas palabras no ouvido, susurro de salvación. Pégome o mais posible ó teu corpo, pícanme moito os ollos. Podo ver figuras de pé, tesas, coa mirada perdida e avaneándose coma se fosen algas no mar.
Entramos paseniño pola parte de atrás do camión, péchase a porta e bruscamente liscamos do meu barrio.
-Xa me podes soltar e respirar. Vasme deixar a man tatuada no brazo agarrandome tan forte.
-A vella do primeiro arrincoulle un pezón a Fernando... Esquecín as cousas no piso... Ía a por min tamén...
-Veña, toma, aliméntate, temos que recoller a máis e tes que axudar.
Monicreque Loop
